بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی اوقات انسان بعضی واژه ها را به اندازه معنی تحت الفضی اش، درک و حس میکند و واضح است که آشنایی با آن و فهم از آن برایش محدود است و اما هنگامی میرسد که انسان با آن واژه ها زندگی میکند و روح خود را با روح آن معانی می آمیزاند و آنگاه دیگر محدودیتی نیست، که دنیای دیگری است، حال و هوای دیگری است و بقولی عالمی دیگر… و از جمله آن واژه ها “هجرت است و غربت” عجب دنیایی است این دنیای هجرت و غربت که هم تلخ است و هم شیرین، هم غم است و هم شادی، هم درد است و هم درمان، هم دلتنگی است و هم دلگشایی، هم سوز است و هم شوق، هم سکوت است و هم فریاد، هم دوری است و هم فراق، هم بیقراری است و هم قرار، هم تشویش است و هم آرامش، هم بغض گلوست و هم اشک عاشقانه، هم گوشه انزواست و هم مرکز امتزاج، و بالاخره هم بی کسی است و هم با صاحب همه کسان بودن… براستی وه که عجب جلوه ای دارد این هجرت و غربت.
