* شیخ احمد کفتارو
ادب اختلاف
از شافعی ( رحمه الله علیه ) نقل شده است: « علم را در دو سال یاد گرفتم و ادب را در هیجده سال. و ای کاش که تمام بیست سال را در کسب ادب می گذراندم .»
و آنکه می خواهد طلایه دار علم و تبلیغ شود، باید آداب ادب اختلاف را یاد بگیرد:
۱ – اولین ادب این است که مسلمان در قلبش ، محبت تمام افراد بشر را داشته باشد. خصوصا برادران دینی اش ، در هر مذهبی باشند و هر نقطه نظری داشته باشند.
۲ – اختلاف، از مرزهای علمی و فرهنگی خودش فراتر نرود . و شکل تعصبی و حزبی و گروهی نگیرد.
۳ – اختلافات تاریخی را در همان چهارچوب تاریخی اش بگذاریم. و از آنچه که نزدیک می کند صحبت کنیم. نه از آنچه که دور می کند. و از آ نچه که اتحاد ایجاد می کند سخن بگوییم. نه از آنچه که تفرقه را باعث می شود. خداوند می فرماید : « آنها امتی بودند که درگذشتند. اعمال آنان ، مربوط به خودشان بود »( بقره/۱۳۴) و چه حکیم است شافعی. زمانی که در باره ی جنگ صفین از او سوال کردند، این گونه پاسخ داد : « واقعه ای بود که خدا مرا از دیدنش رها ساخت. پس چرا من زبانم را از وارد شدن به آن، رها نسازم ؟»
۴ – همیشه لازم است با اتفاق نظرهایمان – که خیلی زیاد هم هستند – در کنار یک دیگر باشیم و در مسائل اختلافی، از هم دیگر چشم پوشی کنیم.
و زیباترین شاهد مثال برای این ادب ، امامان گرامی مذاهب هستند. چنانکه ابوحنیفه از جعفر صادق یاد می گرفت. و شافعی از مالک. و محمد بن حسن، شاگرد ابوحنیفه بود و او را دوست می داشت . و در باره ی او می گوید: « من از ابوحسن، بار شتر را گرفتم . » و احمد بن حنبل نیز معاصر شافعی بود. و در راه خدا یک دیگر را دوست می داشتند.
و جا دارد خداوند را شگر گویم. زندگی من در راه دعوت به سوی خداوند متعال سپری می شود. و بیش از نیم قرن است که به این کار مشغول هستم. و همه ی آن را در راه تقریب بین مذاهب، زدودن اختلاف ها، از بین بردن دشمنی ها و… خرج کرده ام. دفعات زیادی به ایران رفته ام. و دعوت به وحدت کرده ام. پس از این همایش نیز به مغرب می روم تا در کنفرانسی که به آن دعوت شده ام، شرکت کنم. یعنی همایش تقریب بین مذاهب که زیر نظر سازمان کنفرانس اسلامی برگزار می شود. و در آن جا بحثی را درباره ی تاثیر تقریب بین مذاهب بر شرایط اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جهان ارائه خواهم داد. پیش از این نیز به بسیاری از کشورهای اسلامی سفر کرده ام. و همواره با اشخاصی روبه رو شده ام که حریصانه به سخنان وحدت گرایان گوش می دهند. و قلب هایی را دیده ام که پذیرای محبت، صمیمیت و همیاری بوده اند. من همواره به ترک القاب و اسماء دعوت می کردم. این صوفی است و آن سلفی است و دیگری سنی است و آن یکی شیعه هست و…و بر ضرورت بازگشت و پایبندی به آن چه که خداوند در قرآنش ما را به آن ملزم کرده است، تاکید داشته ام : « او بود که قبلًا شما را مسلمان نامید. » ( حج/۷۸ )
و بر اساس همین تفکرات، « جمعیت ابی نور اسلامی » در دمشق، خانه ای بوده است برای تمام مخلصانی که به « او » و « من » دعوت نمی کنند.
منبع:
اخوت
