متن زیر یادداشتی از حجت‌الاسلام حمیدرضا شریعتمداری درباره تقریب است که در ادامه می‌خوانید؛
بار دیگر موسم تقریب و تقریب گرایی فرا رسید. گزینه های شیعی و سنیِ میلاد پیامبر اعظم در دو تاریخ نزدیک به هم فرصتی را فراهم آورد تا با پیشنهاد مرحوم آیت‌الله منتظری و فرمان امام خمینی، یک هفته به نام وحدت مزین بشود و تقریب در دستور کار جمهوری اسلامی ایران قرار بگیرد.
سال ها از پاگرفتن این مناسبت مبارک می گذارد. همه ساله در این ایام، شاهد مجموعه ای از برنامه هایی رسمی هستیم. از آن آرمان بزرگ، آنچه باقی مانده تقریباً همین کنفرانس وحدت است که شاید زمانی نقشی در این زمینه ایفا می کرده، ولی امروزه ظاهراً کمترین تاثیر را در نزدیکی مسلمانان دارد.
زیر سؤال بردن یا تضعیف همین اقدام، آن هم در ایام برگزاری اش شاید کاری حکیمانه نباشد. همین آب باریکه دست کم، نشان دهنده ی زنده بودن این آرمان در جمهوری اسلامی ایران است. اما به یقین، بانیان و داعیان این مناسبت، فراتر از این را می جستند. آنان که در صداقت و جدیتشان تردیدی نیست و سال ها پیش از انقلاب در موقعیت های مختلفی چون مظالم اشغالگران فلسطین، در حالی که خودشان یوغ استبداد را بر دوششان حس می کردند، از حریم و حقوق مسلمانان حمایت کردند، حتماً پیروزی انقلاب اسلامی را فرصتی می دیدند که از آن برای پیشبرد آرزوهای دیرینشان بهره بگیرند: شیعیان به قدرت رسیده بودند. دهه ها بود که بین انقلابیون ایران با اخوان‌المسلمین و فلسطینی ها و برخی از دیگر جریانات انقلابی جهان اسلام، مناسبات خوبی برقرار شده بود.
جناب استاد سید هادی خسروشاهی حتی از پیشنهاد مرشدی اخوان به آیت‌الله کاشانی خبر داده اند. اقدام سترگ آیت‌الله العظمی بروجردی در پشتیبانی از کوشش های مرحوم محمد تقی قمی که به فتوای مشهور شیخ شلتوت و تاسیس دارالتقریب و انتشار مجله رساله الاسلام انجامید، نیز بیانگر اوج تقریب گرایی شیعیان بود. به این فهرست، فعالیت ها، سخنرانی ها و سفرهای آیت‌الله محمد حسین آل کاشف الغطاء، آیت الله سید علی آل کاشف الغطاء، آیت الله خالصی، آیات زنجانی و دیگر بزرگان شیعه را باید افزود.
از شیعیان با این پیشینه ی درخشان، انتظار می رفت که اینک که در سرزمینی مهم، قدرتی دیرپا را ساقط کرده و نظامی دینی برپا نموده اند، نشان دهند که از همه ظرفیت های قدیم و تازه یاب خود برای پیوند دادن مسلمانان استفاده می کنند. استقبال مسلمانان، از انقلابی تا محافظه کار، از پیروزی انقلاب اسلامی گواه همین انتظار و مشتاقی بود تا جایی که حتی گنجاندن تشیع در قانون اساسی به جای اسلام، به عنوان دین و مذهب رسمی هم امید را از مسلمانان نگرفت.
تبلیغات سوء دولت های مرتجع و قدرت های بزرگ هم چندان در تضعیف این نگاه کارگر نیفتاد. تنها این جنگ تحمیلی بود که از زمانی که ایران در خاک عراق پاگذاشت، در سوزاندن این فرصت، نقشی قابل توجه داشت.
با این همه، رمز و راز خمود امروزین و زمین گیر شدن تقریب را باید در جایی دیگر جست. البته روشن است که نقش عوامل خارج از کنترل ایران و گرفتاری هایی که پی در پی برای جمهوری نوپا خلق می کردند را نمی‌توان نادیده گرفت، اما ما از موضع و منظر خودمان باید ناکامی های خود و ناتمامی های این برنامه ی بزرگ اسلامی را ببینیم و بشناسیم و عللش را بکاویم.
این رسالت مهم را به اهل فن و اطلاع می سپریم و در این وجیزه، به این نکته بسنده می کنیم و توجه می دهیم که در حال حاضر، در جهان اسلام، در همه ی اطراف، انگیزه ها و منازعات سیاسی جایگزین آرمان امت واحده اسلامی و تقریب مذاهب شده است. این منازعات معمولاً پیروز مطلق و کامل ندارد. اما اگر هرچند، یک طرف دست بالا را پیدا کند –که امیدواریم این طرف غالب جبهه ی مقاومت باشد–، تلخ ترین بخش ماجرا این است که به احتمال زیاد، آرمان تقریب برای ده ها سال و چه بسا تا تغییر یک نسل، به محاق خواهد رفت، چنانکه نشانه هایش را از هم اکنون می توان یافت و دید!
آنچه اینک از روی نگرانی باید پرسید این است که آیا اطراف این نزاع خطیر و پیچیده، در ورای محاسبات نظامی و معادلات سیاسی، مجالی برای اندیشیدن به امت واحده ای که پیامبر رحمت بنیانگذار و دلنگرانش بود می یابند؟ و آیا می شود امیدوار بود که هرکدام از اطراف این جبهه بندی ولو خود را بر حق می داند به خاطر حفظ کیان امت اسلامی و بازماندن روزنه های تقریب، از برخی مطالباتش صرف نظر کند یا مانع اضمحلال یا تضعیف یا حتی بی اعتبار شدن رقیب سیاسی خود بشود؟
