حجت الاسلام مهدی مسائلی
از وهابیت نباید ترسید ولی از شیعیان نادان باید ترسید. زیرا وهابیت با شبهاتش موجب می‌شود عده‌ای به اثبات حقیقت بپردازند و با اثبات آنها، تشیع مستحکم و قوی شود. با این حمله‌ها شیعه حقانیتش آشکارتر می‌شود و چهره‌اش درخشان‌تر.(راست می‌گویم عدو هم یار توست/ هستی او رونق بازار توست)
ولی امان از شیعه نادان! او کاری می‌کند که آن دشمن کینه‌توز شیعه هرگز نمی‌تواند بکند.او با بد عرضه کردن تشیع، آن را از چشم انداخته و دیگر مسلمانان را از آن منتفر و رویگردان می‌کند. اصولا بعضی شیعیان کارشان هموار کردن راه وهابیت است، یعنی‌این‌که با فحش و دشنام و توهین به مقدسات اهل‌سنت، رفتارها و اعتقادات وهابیت را توجیه نموده و سایرمسلمانان را با آنها همراه می‌کنند. فیلمی کوتاه از بعضی مجالس نامتعارف، تأثیر بسیار بیشتری از ماه‌ها سخنرانیِ یک شیخ وهابی برای آنها دارد. شیعه با وجود این دوستان نادان، احتیاج به دشمن ندارد. ولی صد افسوس که چنین کسانی نام‌شان دوست است و نیتشان نیک. و همین نام و نیت، موجب می‌شود که کسی برآشفته نشود و آنها را بر جایش ننشاند. از این بدتر این که اگر کسی در مقابل آنها بایستد می‌شود دشمن شیعه و هم‌پیاله وهابیت. نام برانداز بر آنها گذاشته شده و کارشان می‌شود تفرقه انداختن میان صفوف شیعه! این‌گونه است که بی‌عقلی و جهالت آن شیعیان بی‌موالات برای بعضی می‌شود ارزش و تبلیغ تشیع. و نهی کردن از رفتارهای آنها می‌شود ضد ارزش و مقابله با تشیع. کار به جایی می‌رسد که بسیاری محافظه کاری پیشه کرده و دم فرو می‌بندد تا در دایره تشیع جایی داشته باشند و اگر کسی از آنها حسابی نمی‌برد، حداقل نام شیعه بر آنها جاری شود.
اما جالب این که در روایات ائمه اطهار- علیهم‌السلام- این موضوع مورد توجه قرار گرفته است و ایشان گناه رفتارهایی این‌چنین را بسیار سنگین‌تر از به شهادت رساندن ائمه- علیه‌السلام- دانسته‌اند؛ زیرا پیشوایان شیعه همگی جانِ مقدسشان را فدای تبلیغ و گسترش معارف راستین اسلام کردند تا به واسطۀ زلال اندیشۀ آنان، دین اسلام از کجی‌ها و انحراف‌ها مصون بماند. از همین رو با شهادت هر‌یک از آن بزرگواران، این معارف بیش از پیش گسترش یافت. آری، دشمنان، جان امام‌حسین- علیه‌السلام- را گرفتند؛ اما اندیشه‌های الهی آن حضرت را جاودانه و جهانی ساختند. حال اگر کسی با تبلیغ نادرست و بیان نابجای اعتقادات شیعه، مردم را از مکتب اهل‌بیت- علیهم‌السلام- متنفر کند، آیا گناهِ او را می‌توان با به شهادت رساندن ائمه- علیهم‌السلام- یکی دانست؟ هرگز. دشمنانی که جان ائمه – علیهم‌السلام- را گرفتند، نتوانستند در اندیشه‌های ایشان خِللی وارد کنند؛ اما آن دوست نادان، اندیشه‌های امام را متروک و مهجور می‌کند. از این جهت است که امام‌صادق- علیه‌السلام- در سفارش‌هاى خویش به محمد‌بن‌نُعْمان می‌فرماید:
«یا ابْنَ النُّعْمَانِ، إِنَّ الْمُذِیعَ لَیسَ کَقَاتِلِنَا بِسَیفِهِ بَلْ هُوَ أَعْظَمُ وِزْراً بَلْ هُوَ أَعْظَمُ وِزْراً بَلْ هُوَ أَعْظَمُ وِزْرا؛ یا ابْنَ النُّعْمَانِ، إِنَّهُ مَنْ رَوَى عَلَینَا حَدِیثاً فَهُوَ مِمَّنْ قَتَلَنَا عَمْداً وَ لَم یقْتُلْنَا خَطَأً.[۱]ای پسر نعمان، فاش‌کنندۀ سرّ [ما] مثل کُشندۀ ما با شمشیر خودش نیست؛ بلکه بار گناه او سنگین‌تر است؛ بلکه گناه او سنگین‌تر است؛ بلکه گناه او سنگین‌تر است.[۲] ای پسر نعمان، هرکس حدیثى ضد ما نقل کند، از شمار کسانى باشد که ما را به‌عمد کشته است، نه به‌خطا.»
البته مخاطب اصلی این روایت کسانی هستند که حرف‌های صحیح ائمه اطهار – علیهم‌السلام- را نابجا و بدون در نظر گرفتن ملاحظات تبلیغی بیان نموده و با این کار، دیگران را از مکتب اهل بیت علیهم‌السلام رویگردان می‌کنند، حال تصور کنید کسانی که با فحش و دشنام و توهین این مسیر را می‌پیمایند، چه گناه بزرگی مرتکب می‌شوند.
پانوشت:
[۱]. ابن‌شعبۀ حرانی، تحف العقول، ص۳۰۹؛ بحار الانوار، ج۷۵، ص۲۸۸.
[۲]. امام- علیه‌السلام- برای تأکید، این عبارت را سه بار تکرار کرده است.
منبع: پارس نیوز
